سيليكات ها در طبيعت به وفور يافت مي شوند و بيشترين درصد وزني مواد معدني موجود در پوسته زمين را بخود اختصاص مي دهند. اين ها تركيباتي شامل سيليكون، اكسيژن و يك فلز اكسيد شده يا به اشكال ديگر هستند. آن ها بر پايه سيليكات هاي پتاسيم و سديم هستند. مواد سيليكاتي به دليل حلاليت در آب به عنوان عامل ضد آب كننده بتن استفاده مي شوند.
ايده كلي در بهترين حالت بدين شرح است:
سيليكات هاي محلول در آب با بعضي اجزاي خاص كه به طور معمول در بتن موجود هستند و به آن ها هيدروكسيد گفته مي شود، مخصوصاً تركيبات كلسيم محلول يا قليا هاي آزاد و استفاده نشده، تماس پپيدا كرده و واكنش مي دهد. اين واكنش ها رسوب يا ژل هاي نا محلول در آب تشكيل مي دهد. به بيان ساده و قابل توضيح، سيليكات سديم با آب مخلوط شده و سپس روي سطح اسلب بتني اعمال مي شود. سيليكات ها درون سطح نفوذ مي كنند، با مواد قليايي موجود در بتن واكنش مي دهند و يك ساختار شبكه اي ژله اي تشكيل مي دهند. اين امر در تئوري موجب كاهش تخلخل بتن مي گردد. اين امر موجب كاهش نفوذ رطوبت مي گردد.
